1)با اینکه سخن به لطف آب است , کم گفتن هر سخن , صواب است

2)آب ارچه همه زلال خیزد -- از خوردن پر , ملال خیزد

3)کم گوی و گزیده گوی , چون دُر -- تا زاندک تو , جهان شود پُر

4)لاف از سخن چو دُر توان زد -- آن خشت بود که پر توان زد

5)یک دسته گل ِ دِماغ پرور -- از خرمن صد گیاه , بهتر

1)با اینکه حرف زدن مانند آب خیلی خوب است,اما,کم حرف زدن بسیار بهتر و شایسته است

2)گرچه آب بسیار پاک و زلال است,اما اگر زیاد بنوشی اذیّت می شوی

3)در سخن گفتن زیاده روی نکن,کم حرف بزن اما حرف های خوب و درست,تا حرف خوب تو (هرچند کم) را دیگران بخاطر بسپارند.

4)درست نیست که حتی سخن خوب و درست را با زیاده گویی همراه کنی,زیرا آنچه که می توانی بسیار زیاد استفاده کنی مانند خشت و گل اهمیتی ندارد. (یعنی ارزش حرف خوب را با زیاده گویی و زیاده روی از بین نبر)

5)یک دسته گلی که با بو کردن آن احساس آرامش پیدا می کنی , از یک خرمن گیاه (مقدار زیادی گیاه را در یک جا جمع آوری کنن) بی فایده بهتر است